Schrijver in Frankrijk

Johnny

Column door Michiel Hendryckx

Amper twee jaar na zijn dood hebben de Fransen nog altijd niet genoeg van Johnny Hallyday. Een paar weken geleden werd in Toulouse een plein naar hem genoemd. Over enkele maanden volgt Marseille met een laan en in het warenhuis in Verdun tel ik elf recent uitgegeven boeken over het fenomeen. Het succes van de zanger is al mijn leven lang een raadsel.

In 1966 had de Spaanse rockband Los Bravos met ‘Black is Black’ een kolossale zomerhit. Tot mijn ergernis kwam Hallyday in het najaar met zijn versie. ‘Noir c’est noir’ was een vleugellamme draak vergeleken met het origineel. Nooit had Hallyday nog een grotere hit en zwart werd voor altijd zijn kleur. Johnny, le rocker. Men bleef het maar herhalen tot de chauvinistische Fransen het waarlijk gingen geloven. Over de grens was hij onbestaand. Terwijl hij in Frankrijk stadia deed vollopen, vulde hij in België met moeite Vorst Nationaal.

In september 1998 had hij het gigantische Stade de France uitverkocht en werd de show live op TF1 uitgezonden. Dat was zijn herkansing. Ik keek zonder vooroordelen. Los van zijn teveel aan Harley-Davidsons, zijn vrouwen, zijn drankprobleem. Wat was er nu echt van aan? Johnny landde met een helikopter op het dak van het stadium, het publiek ging uit de bol. De band bestond uit de beste huurlingen, alles net echt, behalve de zielige zanger. Hoe krampachtig hij ook maar bleef schreeuwen en krijsen. Men speelt geen rock ‘n roll, men is het. Hallyday had natuurlijk ook de taal niet mee. In het Frans zingt men chansons, geen rock ‘n roll. Brel voelde zich uiteindelijk ook opgesloten binnen het genre. Hij zocht als geen de rand op maar bleef wijselijk binnen de grenzen.

De definitieve demasqué kwam op 6 mei 2007. De avond van de presidentsverkiezingen ging Nicolas Sarkozy, in plaats van zijn overwinning te vieren met zijn trouwe aanhang, gewoon duur op restaurant met zijn vriend Johnny Hallyday. Bling blings onder elkaar.

Michiel Hendryckx is een gerenommeerde Vlaamse fotograaf, schrijver en reiziger. Bij uitgeverij Manteau verscheen het reisverslag Twee ezels (7e druk in 2010). Vervolgens zag het fotoboek Dolen het licht (Lannoo, 2009) en in 2014 Altijd ergens (uitg. Kannibaal). In 2017 jaar verscheen het prachtige, zeer aanbevelenswaardige fotoboek Het verlangen naar Frankrijk, waarin Michiel Hendryckx allerlei kijkjes biedt op het rijkgeschakeerde Frankrijk, zowel in woord als in beeld.