1
1
2-300x75
3-300x75
4-300x75
5-300x75
6-300x75

Montagne noire

30 aug, 2025 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Montagne noire

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Langzaam maar zeker stijgt de hitte. Ze hebben voor deze eerste dag van de maand augustus temperaturen van ruim boven de dertig voorspeld. Ik ben om negen uur ‘s morgens vertrokken: drieëntwintig graden. Anderhalf uur later rij ik over de périphérique van Toulouse: achtentwintig graden. Goed in en om een grote stad is het altijd wat warmer dan op het platteland. Toch, wanneer ik me, weer een uur later, ter hoogte van Castres bevind – floep, daar springt de teller van negenentwintig naar dertig. Voor me doemen heuvels op. Een donker massief. Ik weet het, links de Monts de Lacaune, rechts de Montagne Noire. Ik had besloten om het traject Gers-Provence voor een groot deel via de nationale wegen te doen: Auch, Toujouse, Mazamet, Bédarieux, om vervolgens pas bij Montpellier de snelweg te pakken. Mazamet ligt aan de noordkant van de Montagne Noire, in een tamelijk wijd dal. Het bleek er meteen twee à drie graden koeler dan in de gelig-zinderende vlakte van de Lauragais (het fabeltjesland van Kokanje) die ik achter me liet. Nog even kon ik het gebruik van de airco uitstellen. Ik heb een hekel aan airco, ik krijg er hoofdpijn van.

Lees verder »

Het park van Marly

22 jul, 2025 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Het park van Marly

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Laatst droomde ik dat ik weer rondwandelde in het park van Marly. Waarom van alle parken in en om Parijs dit park mijn voorkeur heeft? Omdat ik me in dit park ook ergens anders kan wanen dan onder de rook van Parijs. De andere parken – Versailles, St Cloud, St Germain – zijn daarvoor met hun classicistische aanleg te typisch, te uniek Frans. Alleen al de foto’s die je ervan tegenkomt in boeken en reisgidsen verpletteren de verbeelding. Ze programmeren al van tevoren je hersens, dagdromen maken geen kans meer. Wanneer ik langs de vijvers van Versailles wandel, dan wandel ik langs de vijvers van Versailles – punt. Wanneer ik over de brede allee van het park van St Cloud loop, dan loop ik over de brede allee van het park St Cloud – dat en niets anders. In het park van Marly, daarentegen, heb je uithoeken waar je opeens ergens anders bent. Waar? Nu eens in de Franse provincie, dan in de bergen, dan weer in de eenzame bosgebieden van Oost-Europa. Ja, vandaar dat ik dit park boven de andere parken verkies. Je bent ergens en tegelijkertijd elders.

Lees verder »

Tropeneilanden

12 jun, 2025 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Tropeneilanden

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Een globetrotter ben ik niet. Ik vind het al heel wat dat ik in Frankrijk woon en ik daar al zeven keer ben verhuisd, telkens naar een andere streek. Om maar te zeggen dat ik ook weer niet een honkvaste thuisblijver ben. Mijn meest verre reis? Het eiland Grenada, in de Caraïben. Dat was begin 1992. Hier winter, grauw, kil – daar winter, warm en zonnig. Mijn zuster en zwager woonden daar. In een langwerpig huis zonder verdieping, met een kleine zuilengalerij voor en een nogal wild stukje tuin opzij met hoge bananenbomen. Je keek uit op de daken van St George’s, de hoofdstad van het eiland, en op de goudglanzende streep van de zee. St George’s is de naam die de Engelsen aan de stad gaven toen ze het eiland in 1763 van de Fransen overnamen. Daarvoor heette het Fort Royal. Ook andere plaatsen hebben Engelse namen, maar niet alle. Mijn zuster en zwager namen me mee naar de twee mooiste zwemplekken van het eiland: Grand Anse – waar het tropisch gewas tot vlak bij de zee nadert. En Sauteurs, waar je in stil, helderlicht blauw water zwemt, en je even verderop de donkere golven wit en woest tegen het rif ziet opslaan. Grand Anse is Frans en betekent ‘baai’. Sauteurs komt van het werkwoord ‘sauter’, springen, en herinnert aan de wanhoopsdaad van de laatste inboorlingen – de oorspronkelijke Caribs – die liever dan in handen te vallen van de Franse overheersers vanaf een rots de zee in sprongen. Er zijn meer tropische eilanden die allang niet Frans meer zijn, maar waar de namen nog steeds aan de Franse aanwezigheid herinneren. Waarom me deze soort fossielen – naamfossielen – altijd hebben geboeid? Ik weet het niet. Het is zo.

Lees verder »

Boer in Frankrijk

25 apr, 2025 Onderdeel van proses | Reacties uitgeschakeld voor Boer in Frankrijk

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

In de jaren zeventig was er op de Nederlandse televisie een serie die veel succes had. Misschien weten jullie het nog? Boerin in Frankrijk. Over een echtpaar dat Nederland verlaat en in Frankrijk een boerenbedrijf begint. Zo bijzonder was dat niet – vandaar ongetwijfeld het succes, want succes heeft meestal datgene wat herkenning van het bestaande biedt – na de oorlog zijn duizenden Nederlanders naar Frankrijk geëmigreerd. Ze werden er vaak boer, of kweker, of fokker, in ieder geval iets in de landbouwsector. In Nederland werd het boerenbedrijf geïndustrialiseerd, geïntensiveerd – niet alle boeren konden de wedloop volgen, of wilden het niet. In Frankijk was nog land genoeg beschikbaar, ook voor mensen die vasthielden aan een kleinschalig, traditioneel boerenbestaan. Want Frankrijk heeft lange tijd op Nederland achtergelopen waar het gaat om de modernisering van de landbouw – maar was het ‘achterlopen’, denken steeds meer mensen nu…

Lees verder »

Griezelig park

4 mrt, 2025 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Griezelig park

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Dit is verhaal om in de morgen op te schrijven. Wanneer ik het ’s middags zou – of nog erger, ’s avonds, dan zou ik er ’s nachts wakker van liggen. Bang voor nachtmerries zou ik niet durven inslapen. ’s Ochtends, dat is ver genoeg van de komende nacht vandaan, de huivering die je bij het schrijven ervoer is dan door van alles wat de middag en de avond met zich meebrachten bedolven. Ja, oppassen. Het griezeligste verhaal dat ik ooit heb gelezen is The turn of the screw van Henry James. Ik las het vlak voor het slapengaan. Het was geen goed idee. The turn of the screw speelt zich af in Engeland. En in het griezelige verhaal dat ik nu ga vertellen komen ook Engelsen voor. Ik vertel het verhaal eigenlijk alleen maar na, het waren twee Engelse dames die met hun verhaal sensatie wekten. Niet alleen in Engeland, maar zelfs in Frankrijk, waar de mensen in het algemeen hun schouders optrekken wanneer je over geestverschijningen – of hoe je het ook noemen wilt – begint. Frankrijk – het land van Descartes. Ja maar, de vreemde dingen die de twee Engelse dames meemaakten, dat was in Frankrijk. In Versailles om precies te zijn.

Lees verder »
« Vorige Berichten