Schrijver in Frankrijk

Theaterfestival

30 mei, 2023 Onderdeel van poésies

Paul Gellings is dichter, schrijver en vertaler. Zijn oeuvre is aanzienlijk. Bij Uitgeverij Arbeiderspers kwamen enkele van zijn gedichtenbundels uit. Zijn romans zijn onder andere Witte paarden (2001), De zomer van Icarus (2010), Verbrande schepen (2011), Augustusland (2013), De jacht op de klaproos (2016) en De wereld als leugen (2018). In 2021 verscheen de indrukwekkende familieroman Het smeedwerk van herinnering. Paul Gellings schrijft vloeiend Frans, in 2014 is van hem een roman in het Frans in het licht gebracht: Amsterdam Quartier Sud (Ed. Pierre Guillaume de Roux). Paul Gellings is door het Franse ministerie van Cultuur onderscheiden voor de manier waarop hij al sinds bijna veertig jaar de Franse taal en cultuur onder de aandacht brengt.

.

Avignon in vervlogen juli op de bodem van de Rhône deze nacht

opnieuw komen ze van heinde en ver aan de oppervlakte

van deze sterbestikte stroom, vaudevilleacteurs

gezelschappen in clownskostuum en pipowagen

hormoon gestuurde landverhuizers liftend langs routes nationales

en jij was één van hen

.

Hotel in stenen oksel, klamme schaduw van de stadsmuur

keukenlucht van lang vergeten pens of kalfswang

tot de draad vergane lopers in een scheepswrak trappenhuis genaamd

’s avonds tot gek wordens dezelfde vakantiehit

de eeuwige nazomer van Joe Dassin: on ira

où tu voudras et cetera

die je uit je slaap hield, samen met

een katachtig serveerstertje

.

Geklots in het bidet van je kamer aan de achterkant

daarna kreunde het bed met deuk en wants en haar

terwijl op de terrassen aan de voorkant het geroezemoes

in rook van Gitanes en adem van pastis

steeg als een grondzee van herinnering, woordeloos en zwart

hittegolf van rumoer spoelend over de verre oevers

van het onvermoeibaar festival

op de place de l’Horloge en de rafelranden van dit

labyrint en schouwtoneel

.

Inmiddels zinkt alles met het hele firmament terug naar de bodem

van de Rhône ginds aan de voet van die verminkte brug

Joe Dassin had een dragend stemgeluid maar ook dat is net als hij

gestorven, verstomd boven de waterspiegel

wat is er toch geworden van al die vrijbuiters en kunstenmakers

van die wellustige serveerster die miauwde in je armen?

Dood of kromgetrokken? Hoe niets blijft van ons achter

in het land van doorreis