Schrijver in Frankrijk

Vakantietips? Niet van mij

Column door Peter Hagtingius

Als je een tijdje in Zuid-Frankrijk rondhangt, word je door familie en volk dat je amper kent beschouwd als een soort VVV-expert met betrekking tot de omgeving. Slaat natuurlijk nergens op. ‘Mijn’ deel van Zuid-Frankrijk is een heel stuk groter dan het oude vaderland, en toen ik me lang geleden nog achter de dijken verschool, kon je me al tevergeefs naar Drenthe vragen. Geen idee, iets van een afgegraven gebied een stuk verderop richting Duitsland, met als unieke attractie opgestapelde stenen die dan iets met een bed te maken zouden hebben, kennelijk als zodanig bedacht door allang als foetsie genoteerde Neanderthalers die de ellende van het in elkaar knutselen van een Ikea-bed bespaard is gebleven. Mazzelaars.

Ik ben een Provençaalse dorpeling in een gering gehucht met de swingende allure van een dodenakker waar we ‘kijk eens aan!’ zeggen als het internet het doet. Dat is zelden het geval, maar zelfs in zo’n situatie van chômage technique en dus alle tijd van de wereld, zie ik geen reden Zuid-Frankrijk nader in kaart te brengen. Jaren terug heb ik al die als ‘pittoresk’ aanbevolen dorpen al eens bezocht en ik weet sindsdien dat je in een als ‘schilderachtig’ aangeduide gemeente vooral te maken krijgt met door reuma kromgetrokken huisvesting en struikelbestrating. Over het algemeen valt er niets te eten te scoren, afgezien van een baguette uit een depôt de pain waarvan de versheid in twijfel moet worden getrokken. Het verkooppunt afficheert zich overigens wel als een boulangerie artisanale. En die beroemde lavendelvelden dan? Als je er één gezien hebt, hoeft dat niet nog een keer. Kortom, ik zou niet weten hoe de vlag er bij al die bezienswaardigheden vandaag de dag bij hangt en ik ben niet nieuwsgierig.

Dezer dagen meldden zich Nederlanders met zo’n gruwelcamper. De echtgenote die aan Facebook en zo doet, kon hen wel plaatsen, ik niet. Of we misschien wat vakantietips hadden? Ofschoon het al midi geweest was, bestelden ze op het café-terras café au lait. Ik wist genoeg en Nina die namens de kroeg het terras als een koningin regeert, ook. Ze gaf me een knipoog en bezorgde me ongevraagd een pastis.

Ik attendeerde de koffieleuten (‘caffeïnevrij, ook dat nog) op de gefortuneerde Côte d’Azur waar een nette persoon die bijvoorbeeld kan lezen en schrijven zich tussen half april en eind oktober per definitie niet vertoont. Maar dat zei ik er niet bij, beschaafd opgevoed te Haarlem, je komt er nooit vanaf.

Ik wist: er speelt dat in alle opzichten mateloze filmfestival van Cannes, laten ze er vooral gaan kijken, vast een echte belevenis, hoogst geschikt voor de annalen in hun verder kleurloze familiehistorie.

Oké, toen ik hier pas was, ben ik er zelf geweest, bij dat Festival. Circa driehonderd opgewonden camerabedienden vanwege een blond juffertje dat op het strand haar buste ging ontbloten. Misschien was het een befaamde actrice met een internationale reputatie, ik wist het niet. Ik ben brildragend, maar qua gemoed had de presentatie van haar duo niemendalletjes toch in alle opzichten weinig om het lijf. Ik werd door zo’n kiekjesdief omvergeduwd, ik stond kennelijk in de weg. Sindsdien weet ik dat er geen verschil bestaat tussen een voetbalhooligan en zo’n paparazzo, fout volk. Meteen genoteerd: van z’n lang zal z’n leven nooit meer naar dat festival van de verstandelijk beperkte rolprentfanatici die in een zwak gestofzuigde rode loper de kortste route naar het grote geluk denken te herkennen.

De ‘campers’ staken dankbaar hun duim op en trokken richting Cannes. Waarschijnlijk hoopten ze zich te vergapen aan de vedergewichten die een rolletje in een of andere film hebben gespeeld. Of die bidden dat ooit te mogen doen. Om de aandacht te trekken, de essentie van hun behalve in bancair opzicht verfomfaaid bestaan, vertonen ze zich – die stars dan – in de pijnlijke uitmonstering van tragische clowns, en dan met nog minder dan het Madurodam-verstand van een circushumorist.

‘Onthuld’ door de roddelpers lees je dan een dag later dat zo iemand zo’n mislukte poging tot een jurk (allicht een beetje onhandig verknipt door een achtjarig meisje in Azië dat haar leven vervuld acht, mocht ze ooit aan een Big Mac toekomen) droeg met een prijskaartje van enige tonnen. In euro’s. En dat het Fenomeen het – wie weet – artistiek gedacht textiel slechts gehuurd had. Dat het ging om de agit-prop van een modehuis waaraan de charme van een even effectief als praktisch keukenschort à raison van bijvoorbeeld 15 euro bij Zeeman of zo, ontgaan is. Als je nou ergens aan de vooravond van een antikapitalistische revolte live getuige wilt zijn van dansen op de rand van de vulkaan, de verloedering die steevast het begin van een opstand illustreert: dat filmfestival in Cannes! Parkeren is wel een probleem.

Ik heb niets meer vernomen van die lui met hun camper, zelfs niet over een parkeerbon. Ondertussen hoop ik maar dat ze rondbazuinen dat ik als reisadviseur gespecialiseerd ben in de verkeerde tips. Ik geniet géén aanstelling op het secretariaat van de Offices du Tourisme en een geheel gratis consult is ook maar weer zo’n Nederlands ‘dingetje’, zoals dat tegenwoordig in Batavieren-land schijnt te heten.

Peter Hagtingius was hoofdredacteur van Côte&Provence. Hij is de auteur van Provençaalse praatjes (Grenzenloos, 2016)