Schrijver in Frankrijk

Bericht uit Le Berry

19 jul, 2022 Onderdeel van poésies

Ineke Holzhaus brengt een groot deel van het jaar door in de Berry. Ze is schrijver en theatermaker, acteerde, schreef en regisseerde bij diverse theatergezelschappen, maakte hoorspel voor radio en de HoorSpelFabriek en publiceert gedichten. In 2008 debuteerde ze met de dichtbundel Hond in Pompeï. In 2011 verscheen de bundel Waar je was, en in 2015 Bovengronds. Haar bundel Blijven en weggaan kwam in december 2016 uit. De cyclus De tuin van Nolde die daarin voorkomt werd bekroond met de Hofvijverpoëzieprijs. In oktober 2018 verscheen bij Ambo/Anthos haar eerste roman: Geef mijn vader. Het gedicht dat hier volgt zweeft tussen proza en poëzie in. De bundel waarin het is opgenomen zal verschijnen bij AzulPress met de titel In licht. Dit gedicht is een primeur.

.

Ik zag een vrouw in Afrika, in Swaziland, ze werkte in hotel

The Old George, had een mutsje op zoals de dienstmeisjes

ooit in het Victoriaanse Engeland. Ze liep al jaren over het erf

dat stoffig was in het droge seizoen, haar donkere lichaam

zwaar, maar daarin draaide nog de soepele danseres rond

die ze eens was. Ze sleepte voetje voor voetje haar slippers

over het pad, verdeelde beheerst haar energie over de eindeloze

werkdag. Laat zij mijn lerares zijn nu de droogte de tuin inkruipt,

rozen laat verdorren na één dag, het blad van de kers laat hangen.

Leer mij zo lopen, mijn hoofd bedekken, planten zuinig water

geven aan de voet, het gras horen knisperen en blijven geloven

dat de regen komen zal. Vlinders en vogels uit verre streken strijken

neer, sprinkhanen verlaten de woestijn en eten hier nog sappig blad;

onder zomerhoeden lijken we op de rossige schilder die de warmte

slecht verdroeg toen de zomers milder waren. De lucht is vandaag

vol scheuren, rafelig wit in het blauw als bandensporen op de snelweg,

daar vliegen zwaarbeladen machines op weg naar zuurstokkleurige

zwembaden uit een folder van de supermarkt. Laat mij vertragen

en de uren langzaam verorberen, voetje voor voetje langs bloeiende

bermen gaan, bedachtzaam van schaduw naar schaduw; de wielewaal

verstopt zijn gele veren maar je kunt hem horen, mussen zijn er te over

en de koeien grazen buiten, ze mogen blijven in het stoppelige gras

dat ze liggend herkauwen, en dat in de volgende wei al tot bollen hooi

is opgerold, voor de koeien bomen genoeg om onder te schuilen.