Schrijver in Frankrijk

Ventoux: op de trainer, op de fiets

Column door Bert Wagendorp

15 MAART Ik zit op mijn Tacx VR Trainer met Real Life Video en rijd Bédoin uit. Klokje op mijn laptop loopt. De Ventoux wacht!

Ik ben geen klimmer. Mijn spieren deugen niet voor klimmen en mijn geest eigenlijk ook niet. Ik heb een pesthekel aan afzien.

22 JULI Ik word wakker in Avignon. Vandaag is de dag.

Ik ken ‘m als mijn broekzak, de Reus van de Provence: 1.909 meter hoog, 21 kilometer onafgebroken klimmen, eerst door een donker bos en dan door een maanlandschap. ‘Mythisch’, heet dat in het wielrennen.

15 MAART Ik heb het voorwiel van mijn racefiets eruit gehaald en de fiets met het achterwiel vastgezet in een beugel van de Tacx Trainer.
Het achterwiel draait tegen een rol aan, die wordt aangedreven met een elektromotor. Op mijn laptop zie ik de gefilmde route. Naarmate de klim steiler wordt, neemt de rolweerstand toe.

22 JULI Half negen. We rijden Avignon uit, op weg naar Mazan. Vandaar eerst een paar kilometer vlak om warm te rijden. ‘Het is maar een bergje hoor’, zeg ik tegen mijn vrienden Job en Wilfried, als we hem in de verte zien. ‘Er zijn nog veel hogere bergen.’

Allemachtig, moet ik daar tegenop?

15 MAART Het gaat goed! Ik pak mijn mobiel om Wilfried te bellen en hem te vertellen dat ik bij nader inzien helemaal niet zo’n zwakke klimmer ben. Ik hijg geeneens!

22 JULI We zetten de auto op het plein in Mazan. Ik ben veel zenuwachtiger dan op de Tacx.

De Ventoux is een killer, mannen met een midlifecrisis vallen er bij bosjes dood van hun fiets! Hoeveel bar moet er in de bandjes?

15 MAART Ik heb de Tacx ingesteld op 75 kilo. Dat moet ik op 22 juli wegen. Liefst nog 3 kilo minder. Elke kilo zeul je 1.600 meter omhoog, dat is 1.600 kilo 1 meter omhoog.

22 JULI We fietsen Bédoin uit. Het is een mooie ochtend. Niet te warm.
Van de Tacx weet ik dat de eerste 5 kilometer te doen zijn, nergens boven de 5 procent. Nog voor de scherpe bocht bij St. Estève, waar de klim echt begint, laat ik de anderen gaan. Was niet de bedoeling, maar eigen tempo is essentieel, zei Joop Zoetemelk al.

Ik ben de grootste slappeling ter wereld dat ik mijn streefgewicht van
72 kilo niet heb gehaald. En maar doorvreten. Nu zeul ik 6 kilo extra omhoog, helemaal alleen.

15 MAART In het saaie bos handhaaf ik moeiteloos een snelheid van rond de 10 kilometer per uur. Twee uur moet lukken.

22 JULI Het bos. 10 procent. Zo blijft het 16 kilometer lang. Ik geloof dat ik al iets van verzuring voel. Jezus.

Ik begin mezelf uit te schelden. Niet hardop, maar in mijn hoofd. Je moest zo nodig, hè, idioot, en ook meteen de Ventoux. Krijg je ervan met je eeuwige zelfoverschatting, lul op wielen.

15 MAART Ik ben niet kapot te krijgen vandaag. Chalet Reynard!

22 JULI Ik kijk voor me op het asfalt, om de eindeloze stijging voor me maar niet te hoeven zien. Iemand fluistert in mijn oor dat ik het stuur maar hoef om te draaien en zo naar het terras in Bédoin vlieg.
Het is nog 11 kilometer.

Ik weet wel dat klimmen vooral een mentale kwestie is: boekjeskennis.
Nu maak ik kennis met de praktijk. Ik móet harder omhoog kunnen, maar ik kan het niet.

15 MAART Tandje erbij. Yes, ik ben een klimmer.

22 JULI Ik begin heel erg medelijden met mezelf te krijgen. Ik kies moeiteloos voor de slachtofferrol. Ik ben slachtoffer van mezelf.

Je moet je gedachten controleren, op een berg, anders gaat het fout.
Je kunt jezelf zeker 20 procent harder een berg op denken dan je eigenlijk in je hebt. Of 30 procent langzamer. Ik kies voor het laatste.

15 MAART Tempo gaat soms omhoog naar 11 of 12 kilometer.

22 JULI 8 km/u. Ik word ingehaald door een prachtig blond meisje op een oude mountainbike. Verdomme. Hartaanval faken?

Nooit eerder legde een klimmer op de Ventoux zich zo genadeloos op het hakblok en dacht hij zichzelf zo onbarmhartig richting mental breakdown.

15 MAART Als ik een paar kilo afval en goed doortrain, moet ik in juli de 1.50 uur kunnen halen.

22 JULI Ik trek mezelf finaal uit elkaar. Had ik maar doping. Bij Chalet Reynard leef ik heel even een heel klein beetje op. Heel even maar.

Waar haal je de motivatie vandaan om door te gaan terwijl je eigenlijk al hebt opgegeven en de totale zinloosheid van je martelende exercitie als een strop om je nek zit? Geen idee. Een laatste sprankje eergevoel. Masochisme. De totale leegheid van doortrappen dan maar.

22 JULI Ik wil niet meer. Nog 6 kilometer maanlandschap.

Homo!

15 MAART Ik trap tegen de klok de laatste steile kilometer weg. Ik ben moe, maar niet kapot. Boven staat de klok stil op 1.59,56. Ik zweet me kapot op mijn zolderkamertje. Het zit erop. Valt heel erg mee, de Mont Ventoux. Sterk overdreven, al die verhalen.

22 JULI Ik stop en ga tegen een hek aanhangen. Dat mag eigenlijk niet, volgens de wetten van de Ventouxfietser, maar ik ben ook helemaal geen Ventouxfietser. Ik ben een klootzak dat ik hier ooit aan ben begonnen.
Ik haat mezelf. Ik ben een zielepoot.

Nooit geloven dat een film echt is! Ook al speel je zelf de hoofdrol.

15 MAART Zweet van de vloer dweilen en een kopje thee.

22 JULI Hoe lang duurt dit nog? Ik groet Tommy Simpson niet. Ik ben doder dan Tommy.

De Tacx Trainer kan er niks aan doen. Ik denk dat hij de werkelijkheid tamelijk goed simuleert. Het zit in mijn hoofd. Ik kan bergen verzetten op mijn zolderkamer, maar in het echt ben ik een huilebalk.

15 MAART De Tacx-computer heeft zeer gedetailleerd alle info van de beklimming vastgelegd. Snelheden, getrapte wattages – ik ben een statistiek, dus ik besta.

22 JULI De Ventoux-fotograaf.

Heel even die blik vol doodsverlangen uit de ogen.

15 MAART Alpe d’Huez!

22 JULI Ik passeer de streep. ‘Kutberg!’ roep ik tegen Job. Ik heb er een uur langer over gedaan dan op de Tacx en ben vier keer zo kapot.

De berg is in het echt veel wreder dan op een scherm en dat heeft me gesloopt. Hij heeft me verpletterd.

15 MAART De Tacx heeft geen afdaling met 75 per uur.

22 JULI Ik sms: ‘Hel, nooit meer.’ In 20 minuten ben ik beneden.

Ik ben veel ingehaald vandaag, maar vooral door de werkelijkheid.

Bron : De Volkskrant

Bert Wagendorp is schrijver en journalist. Tussen 1989 en 1994 versloeg hij voor De Volkskrant zes keer de Tour de France. In zijn roman De Proloog (Pandora, 1995) komt de beklimming (op de fiets) van de Mont Ventoux aan de orde. Zijn sportcolumns zijn in de bundel Sportleven (Veen, 2006) opgenomen. In Tussen Bordeaux en Alpe d’Huez (Premium Press, 2002) schreef hij het hoofdverhaal, over de Nederlandse aanwezigheid in de Tour de France. Bert Wagendorp volgde Jan Blokker op als algemeen columnist voor De Volkskrant