Schrijver in Frankrijk

Des salades!

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Zo’n eetgelenheid waar je alleen maar salades krijgt (zelfs in de winter). Op de menukaart buiten: salade savoyarde, salade lyonnaise, salade tahitienne, salade feta-raisins, salade trois couleurs, salade césar, salade landaise, salade cévenole, en ga zo maar door. Typisch zo’n tent waar je maar naar binnen stapt omdat het overal elders vol is. C’est complet, désolé… Na een half uur rondstruinen door de restaurantenbuurt van de stad is er weinig van je goede humeur over. En als de personen met wie je stap bent dan ook nog snibbig worden: ik had je toch gezegd dat we moesten reserveren… We houden onze kaken op elkaar!

Een trendy tent

Binnen een ooverdovend lawaai: boem-boem-boem. Gedempt licht, hier blauwig, daar paars. Het duurt daarom even voordat je beseft dat je je in  een ouderwetse brasserie bevindt: stucwerk op het plafond, houten panelen aan de wand met daarop vlinderige, lelie-achtige Art Nouveau dames. O, voor de rest alles even glossy. Zwarte ruitvormige tafels, even zo zwarte stoelen, van het genre “Afrikaans stamhoofd”. En de salades, die worden geserveerd in witte – ja eveneens ruitvormige – schaalborden. Je kijkt om je heen: nee, hier zitten geen inheemsen, alleen toeristen. Een Japanse familie, een paar rugzakjongeren in dure, vodderige casual, een Amerikaan die z’n basketball-petje niet heeft afgedaan… Een veeg teken.

Hinderlijke bediening

En we hebben het nog niet over de bediening gehad. Dat zijn jonge wezens die zich gedragen als topmodellen bij een casting. Het grootste deel van de tijd hangen ze zo’n beetje rond in de buurt van een zigzagvormige bar en zijn ze met elkaar en met hun mobiels bezig. Wat ze tegen elkaar zeggen kun je door de muziek niet horen. Ik weet niet of ze veel zeggen, het meeste zit ‘m in gebaren en maniertjes. Idioot natuurlijk, dat je je dit überhaupt afvraagt. ‘t Is dat je wel erg lang op de bestelde salade moet wachten, en ja – dan kijk je steeds vaker in de richting van de obers: wanneer komen ze nou? “Ober” is trouwens niet het goede woord om de persoon aan te duiden die, een half uur na de bestelling, met je salade artésienne aan komt zetten. Een design spijkerbroek, een strak wit merkhemdje, een hoofd met daarop een gel-torentje. Bij een ober denk je aan iets anders. Aan iets breeds en vriendelijks met een snor. Niet aan een jochie dat je vanuit de hoogheid van zijn trendiness aankijkt met een gezicht dat zegt: je mag blij zijn dat ik je überhaupt zie.

Ha! Een incident!

En dan plotseling, een incident. Ja, er blijken toch Fransen in de gelegenheid te zitten. Mensen die zich niet als schapen al deze onzin laten aanleunen. Madame had een salade besteld waarin normaal gesproken geen uien voorkomen. Ja, zij kent de composities van de verschillende salades. In een salade nivernaise (ik noem maar wat, ik kon door dat geboem-boem-boem de conversatie natuurlijk maar half volgen) zitten geen uien. En kijk, de salade die haar een jong wicht dat met haar billen draait voorzet is een feest van rauwe uienrondelen. Het kind kijkt sullig, gaat praten met een jongmens bij de bar, een derde persoon komt er zich mee bemoeien. Deze persoon verwaardigt zich even later de Monsieur en de Madame erop te wijzen dat er in een salade nivernaise wél uien zitten. Monsieur staat op, Madame ook. Ne racontez pas de salades! – zegt hij. Vertaald: zeg geen onzin!

Parasolletjes

Monsieur en Madame verlaten de gelegenheid. Bij de bar wordt geginnegapt. Zonder ondeugende vreugde – nee, blasé: wat wil je ook, met van die vieux schnocks (ouwe zakken). En de Japanners, en de rugzakjongeren, en de Amerikaan met z’n petje, die gaan braafjes verder met het eten van hun salades. Een paar blokjes roquefort of feta, een paar stukjes avocado, een paar sneetjes meloen, een paar schijfjes tomaat, wat spekjes, wat uien, en dat alles overstrooid met sesamzaad, en je kunt die brave mensen alles wijs maken. Dit is een salade limousine, een salade bocage Normand, een salade grecque. Des salades!

O ja, en in die salades, wanneer ze voorgezet worden, steken kleine parasolletjes.