Schrijver in Frankrijk

Badkuip

Column door Helena Jurriëns

Op een frisse, zonnige, februari-zondagochtend slenter ik over de brocantemarkt in Carpentras, samen met mijn onafscheidelijke jachthond Pax. Ik kijk een beetje naar de uitgestalde marchandise. Portretten van lang overleden deftige Franse families, huisraad van generaties geleden, oude politiepetten, antiek gereedschap, bossen roestige sleutels, en alles wat je je maar kan bedenken… Maar ik ben er niet helemaal bij.
“Pardon madame”. Ik let even niet op en bots tegen een rondborstige dame op leeftijd met een roze poedel op haar arm.
Mij verontschuldigend kijk ik haar aan… Met haar craquelé bepoederde wangetjes en knalrode lippenstift past ze hier prima in het decor.
“Rien de grave, madame”, zegt ze vriendelijk en aait Pax over zijn bol. Iets wat haar poedel niet waardeert en flink begint te keffen.
Oehh… doorlopen maar… “Maar wel opletten, Leentje”, zeg ik tegen mezelf.
Ik loop al enkele maanden rond met het idee om definitief in Frankrijk te gaan wonen. Maar kan de beslissing maar niet nemen. Best een grote stap…

“Bonjour Hélène!! Comment tu vas? Toujours si belle!!”, klinkt het ineens vrolijk en fris vanachter een berg antieke met monogrammen geborduurde linnen lakens, waarvan je niet wil weten wie daartussen is verwekt en overleden… laat staan wat er zich afgespeeld heeft in de periode daar tussenin…
“Sonja!!!” Sonja is een vrolijke, ontzettend lieve Marokkaanse vrouw van mijn leeftijd. Echtgenote van een zwijgzame Corsicaanse ziener, magnetiseur die hier op de markt tussen zijn ‘handel’ ook praktijk voert tegen pijntjes en alle andere onverklaarbare ongemakken.
Ze biedt vanuit een kleurige thermosfles een glas mierzoete muntthee aan en we beginnen een gezellige damesbabbel.

De geur van gepofte kastanjes en merguez
Ik voel dat Michel me observeert vanachter zijn zwarte zonnebril. “Hélène”, zegt hij, “bientôt ta vie va changer, tu vas rencontrer ton destin”.
Wat zoiets wil zeggen als dat mijn leven binnenkort een grote wending zal aannemen. Ahh… misschien, denk ik. Nederland verlaten (kinderen en man zijn toch al de deur uit…) en me hier in mijn geliefde Provence vestigen, aan de voet van de Mont Ventoux, dat is wel mijn droom, maar een heel grote stap. Ik klets nog even heen en weer met Sonja. Bedank haar voor de heerlijke thee en herneem mijn tocht over de brocantemarkt.
De geur van gepofte kastanjes en merguez prikkelt via mijn neus mijn maag en leidt mij in de richting van een buvette.

Lang heb ik van hem gedroomd
Plotseling!!! Daar staat hij!!! Zoals altijd, in een onverwacht moment je de liefde van je leven ontmoet. Zo sta ik, oog in oog, met een tot nu toe onmogelijke liefde, waar nooit plaats voor was in mijn leven en in mijn huis. Lang heb ik van hem gedroomd, om me te koesteren en neer te vlijen in zijn warme omhelzing. En daar staat hij… tussen stapels tuinmeubels en schilderijen. Mijn grote liefde!!! Een antieke badkuip op leeuwenpootjes!! Perfect gaaf. Het bad is afkomstig uit een oud hotel in Salon de Provence.

Ja, ik wil
Er staat nu eens geen echtgenoot naast me die zou zeggen “Wat moet je met dat oude kreng!!” Nee, die heeft nu een andere vrouw om zich met haar aankoopwensen te bemoeien. Ik kan helemaal alleen beslissen… “Ja!!! Ik wil!!”, heb ik tegen mijn badkuip gezegd.
Maar… hoe krijg je een gietijzeren badkuip die met nog geen 6 man te tillen is naar Nederland? Niet… dus!! De beslissing wordt genomen op een frisse februari-ochtend op de brocantemarkt onder de platanen in Carpentras. Ik ga in Frankrijk wonen en begin een chambres d’hôtes… Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling… Had Michel toch gelijk?

.

Helena Jurriëns is eigenares van de chambres d’hôtes ‘Le Vent d’Etoile’ in Mormoiron, in het departement van de Vaucluse