Schrijver in Frankrijk

Geef mij maar het zuiden, geef mij maar Parijs

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Beetje vol te houden in de hoogovens-hitte die volgens BFMTV jouw Parijs teistert? En dat dan in die overbevolkte partytent, het lijkt me een combi die een explosiegevaar impliceert waar je geen terrorist voor nodig hebt. Zodra het koel helder hoofd ten offer valt aan de guillotine van de ‘koperen ploert’ is ’t vaak hommeles. Al helemaal natuurlijk in zo’n ademloos gebied als het jouwe dat wij in het zuiden tot het hoge noorden van het thermo-ondergoed rekenen en waar iedereen al in de war raakt zodra het kwik per ongeluk een keertje 20 graden plus aantikt. Wij vinden het dan vrij fris. Beneden de 30 graden kennen we het begrip chaleur niet. Ik ben niet zo van ‘het klimaat’, maar ik geloof wel dat de thermometer – maar dan over een paar eeuwen gerekend – het denken en doen van onze diersoort bepaalt.

Ik heb je al eens gevraagd waarom je kiest voor een letterlijk uitzichtloos bestaan in een stads asielzoekerscentrum voor zowel bankbiljettenfreaks als modeprinsjes, voor zowel la classe politique als clochards, voor zowel tuig van de richel als zwak geschoren hipsters die ondanks wit poeder in hun neus menen een kans te ruiken. Of misschien wel juist daardoor. Er zullen ook wel weer van die kladschilders rondhangen die irritant de aandacht trekken. Terwijl amper een uurtje vliegen of acht uur in de auto verderop alles zoveel jofeler is. Geen onvermijdelijke ophokkerij, iets van krekel-dj’s en de avondlijke burgeroorlog van padden en kikkers die met gekwaak vuren. Een glas uitstekende rosé (tot de rand gevuld) doet € 1,50 en ondanks de noodtoestand heeft onze lokale veldwachter geen pistool en zelfs geen bonnenboekje voor de bekeuringen die hij nooit uitdeelt.

Ondertussen zal je wel blij wezen dat er deze zomer wat minder van dat angsthazige vakantievolk bij jou en jullie droogrekjestoren van de ideeëndief Eiffel bivakkeren. Heel klein beetje iets meer lucht & ruimte voor jullie zelf, dan maar wat minder euro’s en dollars, met dank aan de geflipte en trigger-happy koran-anafalbeten. En Mme Hidalgo, jullie burgemeester, zal wel weer geregeld hebben dat er opnieuw dat armoedzaaiers namaakstrandje aan de Seine komt. Jij weet toch ook wel dat een strand van oudsher en per definitie iets met een zee te maken heeft? Een plage parisienne is een fata morgana en ruikt – vermoed ik – behalve naar die vuile rivier naar fraude met ongetwijfeld subsidie uit Brussel. Misschien ga je er pootje baaien als het qua temp écht te gek wordt, ik zou het niet doen. Voor je ‘t weet, lig je met een mysterieuze ziekte in een hospitaal.

Je mailde tussendoor een keer dat je even in Nederland was en ik vreesde meteen het allerergste. Een Parisienne in Pays Bas, dat is toch ongeveer een Ferrari in rollatorland? Was het ‘do-able’, daar in die gedegradeerde polderdelta van de haringen en kroketten? Ik heb me er al vele jaren niet meer vertoond, wat voor iedereen het beste is. Een subtropisch Provençaaltje als ik zou er de weg kwijt zijn.

Nou ja, in augustus zit heel Parijs weer bij ons. Lekker rustig voor jou, voor mij bijna net zo erg als een aangestoken bosbrand. Op 1 september vieren we onze Bevrijdingsdag als het toeristisch gepeupel weer is opgerot. Het hele dorp aan tafel op de boulesbaan, beetje ouwehoeren over de droom van een Provence Indépendante. Grenzen dicht, bijvoorbeeld voor jullie uit Parijs.

___

Dag Peter,

Om maar meteen met een nadeel van het prachtige zuiden in huis te vallen: sterkte met de branden. Wij hebben de smog, maar dit was toch wel even andere koek. Ik hoop dat je omgeving er nog (goed bij) staat, inclusief olijfbomen en lavendelperken.

Hier loopt de stad nu inderdaad lekker leeg, ik voel me bijna op vakantie. Het weer zit soms mee, soms tegen, maar de hitte waardeer je meer na een paar dagen koelte en andersom. Misschien het uitgelezen moment om je beeld van Parijs even te toetsen aan de waarheid: het Parijs zonder Parijzenaars?

En ja klopt, ik ben laatst weer eens noordwaarts gereisd. En ik zeg je: het is beslist geen modderpoel. Nederland is een Parijs plusplus. Alles is er nieuw, niks wordt er aan het toeval overgelaten. Alles is hipster. Ben je een bankbiljettenfreak, dan is Parijs een vervallen Latijnse stad waar veel te veel belasting wordt geheft om überhaupt een beetje gezellig rijk te kunnen worden. Neen, ga dan liever naar het noordelijke Nederland.

Wanneer je er aankomt zie je het meteen aan de treinstations. Elk station in randstedelijk Nederland is een staaltje hypermodern vernuft, met ingebouwde shopping mall en food hall. Laatst noemde een Nederlander op bezoek in Parijs: ik denk dat ik even een wokje haal op het station voordat ik in de Thalys stap. Toen moest ik hem op de bittere ouderwetsheid van Parijs wijzen: er is geen wok op het station, je haalt maar lekker een belegde baguette bij de bakker om de hoek.

Het futuristisch reizen gaat verder op Schiphol: niet langer wordt de reiziger ontvangen door een humeurig douane-ambtenaar, neen, elke reiziger wordt door een cabine gesluisd waar hij op een stip moet gaan staan zodat een computer zijn (of haar, we moeten in dit land immers genderneutraal communiceren) gezicht herkent.

Maar ook de restaurants liggen er beter bij: ze zijn ruimer van opzet, alle meubilair is gloednieuw. De gerechten en wijnen komen niet enkel uit Frankrijk maar van over de hele wereld: meer keus! Wat er wordt geserveerd is niet per sé lekkerder maar wel duurder, maar dat lijkt helemaal geen probleem want iedereen lijkt het te kunnen betalen. En zo zitten die grote Hollanders dan aan hun grote tafels, met enorme bellen van wijnglazen en lijken ze intens tevreden.

En ja, waarom zouden ze dat niet zijn? Een Franse vriend noemde me laatst: het lijkt wel of de protestanten alles inhalen wat de katholieken ooit aan hedonistische voorsprong hadden. Wat me doet afvragen, de grootste branden voorbij: geniet men nog een beetje, daar in het zuiden?

Peter Hagtingius woont in de Var. Hij was hoofdredacteur van Côte&Provence. Van hem verscheen vorig jaar, onder het pseudoniem Peter Hooft, de bundel Provençaalse praatjes (Grenzenloos, 2016)

Julia Fortuin is blogger en freelance schrijver. Ze werkt als project manager bij een Franse uitgever. Ze woont in Parijs.