Schrijver in Frankrijk

Samenzwering

Column door Peter Hagtingius

Psst.. een strikt geheime ontmoeting!

Niemand kent de waarheid. Er zijn vast filosofen die me meteen gelijk geven. Hoe definieer je waarheid en wiens of wier waarheid dan? Ooit was ik geabonneerd op De Waarheid. Die krant bestaat niet meer.

Er wordt (te) vaak gezegd dat we in Zuid-Frankrijk maar zo´n beetje flierefluiters zijn, die op hun Ricard-terrassen rondhangen in afwachting van de enorme kapitalen die we via Brussel uit het trieste noorden van Europa krijgen overgemaakt. Dat is misschien ook wel een waarheid, tot op zekere hoogte. Maar de waarheid van bijvoorbeeld de wijnboeren en de aannemers is een andere. In mijn omgeving ken ik nogal veel van die mensen die keihard werken, ook als de zon op hun buienradar ‘verschroeiend’ heeft ingetikt. Zonder subsidie van die lui, die ergens boven Lyon zelfs op het l´heure de l´apéro nog koffie met melk drinken (gadverdamme) en die binnen Europa kennelijk de dienst uitmaken. “Een of andere commissie in een of ander buitenland”, diskwalificeerde niet eens zo heel lang geleden een Franse premier ´Brussel’. En hij liet het brandpunt van Europa bij wijze van spreken in de Seine verzuipen. Wat mij betreft een waarheid als een Charolais-rund, die opvatting van de toenmalige minister-president, maar daar hebben we het nog weleens over.

Ik at van de week even in ons dorpsrestaurantje. Gaat in kwalitatieve zin nergens over, zoals het hele gehucht praktisch failliet en kansarm is. Geen bakker en geen slager meer en het is nu al de vraag of de splinternieuwe onderneming in pizza à emporter de komende winter overleeft. Die pizza´s zijn, gebakken in een serieuze houtoven, best lekker. Van de zomer, als het dorp lijdt onder het gevreesde tweedehuizenvolk dat weer de beest uithangt met pokkenherrie van enfants terribles in plonszwembaden, een niet te harden stank van zwaar verbrande BBQ-T-bonesteaks, gevolgd door oorverdovende disco-festiviteiten die tot diep in de nacht onder het motto´moet kunnen, we zijn op vakantie´ de paradijselijke rust aan flarden scheuren, zal het (tot de winter als we weer met één man en een paardenkop onder elkaar zijn) omzettechnisch wel goed gaan met de ‘pizza-multinational’. Gerund door een heuse Italiaanse en het ´Spaanse haantje´ uit het dorp. Die gewoon een Fransman is, maar een zekere reputatie in de erotische sfeer heeft opgebouwd. En daar zijn bijnaam aan ontleent. Hij importeerde ooit twee Flamenco-danseressen uit Andalusië, en daarna ook nog een spetterende Hongaarse die in onze taveerne als uitzend- en inzetserveerster met een onwaarschijnlijk diep décollecté een even diepe indruk maakte. Drie maanden later was ze zwanger, we hebben haar nooit teruggezien. Al meer dan een jaar speelt de vraag: wie o wie was de verwekker? In een oord als het mijne leggen de kwesties Syrië, Irak, Iran, Afghanistan -en nog zo het een en ander- het ruimschoots af tegen een mysterieus vaderschap. Zelfs via wikileaks komen we er niet achter, vrees ik.

En wat zou de waarheid zijn op die avond in ons restaurantje van gering allooi (dagschotel minder dan een tientje), toen de aanstaande Nederlandse bondscoach Guus Hiddink met een heuse invalidenkruk naar binnen strompelde, terwijl de vermaarde crime-reporter Hendrik Jan Korterink al ijverig op zijn iPad zat te rammelen? Tegelijkertijd twéé van die Bekende Nederlanders in ons vlekje op de kaart, dat amper door een Tomtom is terug te vinden? Extreem toeval? Of duidde het op een geheime afspraak? Waarover zouden ze het dan hebben? Match-fixing? Witwassen van transfersommen? Wat wilde die misdaadjournalist uitvissen? Ze gingen niet bij elkaar aan tafel zitten, wat me extra verdacht leek. Doen alsof je elkaar niet kent, is vast regel één in kringen van de CIA en de onderzoeksjournalistiek. Ik zat met dorpsgenoten aan tafel, maar de conversatie boeide me niet. Ik bleef maar om me heen loeren: wat gebeurt er, wat gebeurt er?

Niets.

Ik stelde mijn dessert zo lang mogelijk uit, ik klaagde bij de gerant over de akoestiek. Ik had van de gesprekken van Hiddink en Korterink en hun respectievelijke disgenoten geen begin van een woord kunnen verstaan. Toen was er dat fatale moment van onoplettendheid. Heel even bemoeide ik me met mijn meeëters, er viel kennelijk iets te klagen over de hangop die ons als nagerecht was gepresenteerd. Minder dan een paar minuten later keek ik weer om me heen. Hiddink en Korterink waren verdwenen. Ook dat ze betaald hadden, was me ontgaan; hádden ze wel betaald? Ik haastte me de zaak uit. Geen spoor.

Mijn waarheid is nu dat ik getuige ben geweest van de geboorte van een ongetwijfeld verbijsterende onthulling die binnenkort de voorpagina van De Telegraaf haalt. Maar was ik wel een getuige? En zo ja, van wat dan? Werd uitgerekend bij ons ´De val van Hiddink´ voorbereid?

De waarheid, dat is een heel traject zonder finish. Een gebed zonder eind.

Peter Hagtingius woont in de Var. Hij was hoofdredacteur van Côte&Provence.