Schrijver in Frankrijk

Ruwe diamant

Column door Ilja Gort

Wijndrinken is een bezigheid van grote importantie, die nimmer achteloos beoefend mag worden. Daarvoor is er door de makers veel te veel tijd, zorg en liefde in hun product gestopt. Bovendien is lekkere wijn, erg lekker; hetgeen ons bij het vraagstuk brengt: Hoeveel. Glaasje of drie per dag. Drink je meer dan dit bescheiden gemiddelde, dan wordt je daar op afgerekend; de hoeveelheid levenslust die de wijn je ’s avonds extra geeft, wordt namelijk één op één van je energie-rantsoen van de volgende dag afgetrokken. Als je dus maar drie glazen per dag mag drinken, dan moge dat maar beter goede zijn. Het aantal dagen dat ons op dit ondermaanse is toebedeeld is namelijk, zo begint mij steeds vaker op te vallen, nogal krap bemeten.

Dan leef je langer

Uit zuunigheid van het onderste schap een fles Kaapse Kanonskop van 1,95 pakken, getuigt derhalve van een minachting voor het leven, die onvergeeflijk is. Lieden die dit doen, kunnen wat mij betreft in een wijnton gespijkerd worden en met stenen verzwaard in de Dordogne gesmeten. Gewoon een paar piek meer uitgeven en een fles échte wijn kopen. Dan geniet je meer en leef je langer (en in ieder geval plezieriger).

Een glas simpele boerenwijn

Hieronder een passage uit ‘Het Merlot Mysterie’, waarin beschreven wordt welke emoties een mens deelachtig kunnen worden bij het drinken van een glas eenvoudige, doch goed gemaakte wijn. De drinker in dit verhaal, is gewend aan het savoureren van kostbare wijnen en is in een situatie geraakt waarin hij verplicht wordt om, geheel tegen zijn gewoonte in, een glas simpele boerenwijn te drinken. Hou je vast:

“Op het ergste voorbereid bracht hij het glas naar zijn neus en snoof het aroma van de wijn op.

Hij sloot zijn ogen en de wijn nam hem in een bloedrode omhelzing.

Hij zag halfduistere kelders, zwart beschimmelde muren, veelgebruikte wijnvaten, dampende leerlooierijen, contrabassen en Belgische trekpaarden die kreunend het ploegzwaard door de modder trokken.

Voorzichtig nam hij een slok en liet de wijn bedachtzaam slurpend door zijn mond spoelen.Dit was niet de fluwelen gehemeltestreling, niet de zijdezachte kus van een langverwachte geliefde, waar hij in wijn altijd zo naar op zoek was, zoveel was wel zeker. Hier proefde hij inktzwart bessensap, dik als grasboter, met een flinke peut alcohol en een stoot tannines waar de vullingen van uit je kiezen sprongen. Hij zond een kort gebed hemelwaarts en slikte het door. Traag als magma tijgerde de wijn zich door zijn slokdarm.

Aan dit akkerbouwproduct waren geen subtiele vinificatietechnieken te pas gekomen. Deze wijn was hard als het leven zelf. Dit was een wijn om op te kauwen. Deze wijn was gemaakt op dezelfde manier zoals de Romeinen dat al deden. Dit had niets van de romige zachtheid die ontstaat na geduldige rijping op vaten van eikenhout. Dit druivensap droeg geen roodfluwelen robe, eerder een doornenkrans.

Dit druivenlava smaakte als het dikke bloed van de aarde zelf en het verwarmde zijn hart als het vonkenspattende vuur van een hoefsmid.

Dit was rauwe wijn. Ruig als het land waar ze op uitkeken, stenig als de keien onder hun voeten en oud als de wereld.

Maar goudeerlijk. Van de struik in het vat en van het vat in de fles.

Dit was boerenwijn. Met hele stukken boer.

Maar binnenin deze wijn fonkelde een ruwe diamant. Een juweel dat door de Spartaanse oogstmethoden niet tot wasdom was gebracht, maar dat onmiskenbaar aanwezig was.

Diep verborgen in dit doornige struikgewas klopte een hart van fluweel.”

.

Ilja Gort is componist, schrijver en wijnboer. In 1994 kocht hij een wijnkasteel in Frankrijk waar hij wijn ging maken. Hij heeft sindsdien diverse prijzen met zijn wijnen gewonnen. Hij schrijft ook boeken over zijn wijnavonturen, waaronder ‘Leven als Gort in Frankrijk’, ‘Het Wijnsurvivalboek’, ‘Overleven als Gort in Frankrijk’, ‘Met Gort de Boer op’ en ‘Slurp’. In 2008 publiceerde hij zijn eerste roman ‘Het Merlot Mysterie’. Zie ook www.Slurp.nu