Schrijver in Frankrijk

Salon de thé

Column door Peter Hagtingius

In het café werd het gerucht in de categorie ‘verontrustend’ weggezet. Er zouden een paar Britten rondlopen met het dwaze voornemen onze geringe horeca te verrijken met een salon de thé. “Een salon de wàt”? klonk het uit vele kelen toen Francis de aannemer doorbriefde wat hij van de burgemeester had gehoord, uiteraard in vertrouwen. Geheimhouding geldt in onze kringen echter als een vorm van afwijkend gedrag. We schoven dus aan bij het tafeltje van de bouwmagnaat met zijn onafscheidelijke wielerpetje op zijn méditerrane kop. Toen alle glazen gevuld waren, zeiden we: “Vertel op!”. Zijn onthulling impliceerde de nieuwbouw aan het eind van de Sous-Chemin. Daar is vanwege de sociale woningbouw een appartementencomplex verrezen. In de praktijk twee HLM (Habitation à Loyer Modéré)-flatjes boven elkaar met daaronder een ruimte die als ‘bureau’ verhuurd zou worden. Dat laatste leek ons bij voorbaat minder doordacht. Niemand in het dorp heeft ooit enige prikkeling ervaren bij de gedachte aan een eigen kantoor en de kans dat een ondernemer van buiten zijn hoofdvestiging bij ons positioneerde, schatten we op min 100. Francis wees er nog op dat zijn offerte voor de bouw van de woontoren het niet gehaald had. De order was toegevallen aan een firma uit de grote stad.

Zijn betoog hield in dat een Brits echtpaar van gevorderde leeftijd zich bij de mairie gekandideerd had als huurder voor het bureau. Niet om er hun – wie weet – multinational onder te brengen, nee, ze wilden er een salon de thé beginnen. Met voor de deur een terrasje, op de plek waar tot voor kort de openbare telefooncel stond. Waarvan de verwijdering tot een hevige botsing in de gemeenteraad had geleid. De burgemeester meende dat echt iedereen nu wel zo’n mobieltje heeft, maar dat is niet zo. Bij een gemiddelde leeftijd van tegen de tachtig. De telefooncel is natuurlijk toch gesneuveld, de maire krijgt bij de volgende verkiezingen zijn trekken thuis.

In het café hebben we geen ideologisch of anderszins fundamenteel bezwaar tegen thee-consumptie. Sterker nog, we weten allemaal dat er onder de bar van die theezakjes verborgen liggen, voor eventueel zo’n gemankeerde toerist die meent dat thee drinkbaar is. Maar een salon de thé, het moest niet gekker worden! Ik trachtte de gemoederen te kalmeren door te attenderen op het fenomeen Brexit en dat het met die Britten zo’n vaart niet zou lopen.

Amper zes weken later was die salon er dus wél. De Britten hadden bedacht de opening luister bij te zetten, via flyers (of hoe heet zo’n stenciltje anno heden) was iedereen uitgenodigd. We gingen er maar heen. Met een paar flessen onder onze arm, want de burgemeester had gezegd dat hij de theeleuten geen drankvergunning verleende. Het beton van wat een kantoor had moeten worden, bleek bekleed met artistiek behang en affiches met propaganda voor thee in het algemeen. Er stond wat design-meubilair dat al op het eerste gezicht aan hernia refereerde. Op het terrasje was het bijna druk en de voertaal Engels, we kenden maar weinig aanwezigen. Behalve een mok thee kon je er ook van die laffe sapjes bekomen en tevens was er iets te snaaien. Er was sprake van ‘scones’ en ‘muffins’, als we dat abacadabra min of meer correct verstaan hebben. Niets met knoflook, olijven en de smaakgarantie van Provençaalse kruiden. Plotseling klonk er muziek, zo’n heel orkest uit een doosje van Yamaha. Het werd erger toen er iemand begon te zingen. Vroeger heette zo’n type – geloof ik – een charmezanger, maar zijn charme ontging ons. We taaiden af en sjokten naar het café terug. Waar we opgelucht vaststelden: dit wordt niks. “Brexit!”, toostte ik toen de glazen weer gevuld waren.

Peter Hagtingius woont in de Var. Hij was hoofdredacteur van Côte&Provence. Van hem verscheen vorig jaar, onder het pseudoniem Peter Hooft, de bundel Provençaalse praatjes (Grenzenloos, 2016)